Rond, ronder, rondjes

Over de dagen in Buenos Aires en Rosario kan ik vrij kort zijn. De vlucht naar Buenos Aires 3 uur vertraging, verschrikkelijk. We zijn die avond in Buenos Aires nog naar een Tango bar geweest. We hebben gekeken naar de tangoles onder het genot van een Sangria (lees in Argentijnse begrippen; een volle kan Sangria. Deze is overigens niet opgegaan). 

De volgende dag zijn we met een walking tour met enthousiaste gids meegegaan naar La Boca: een wijk in de Argentijnse hoofdstad. La Boca is populair bij de toeristen vanwege de kleurrijke huizen, tangoclubs en Italiaanse tavernes.  Ook de Argentijnse topvoetbalclub CA Boca Juniors komt uit La Boca, de lokale bevolking is er helemaal weg van.


Rosario is een verhaal opzich. Nadat we met de bus in deze grote stad waren aangekomen, hebben we de taxi gepakt naar het hostel. Echter, de chauffeur zette ons op de verkeerde plek af. Er reden geen andere taxi's in de buurt, waardoor we nog zo'n halfuur in het donker hebben rondgelopen en nagevraagd  voordat we het hostel vonden. Zowel ik als m'n koffer hadden weleens een prettigere wandeling meegemaakt. Bij het hostel aangekomen, was het hek open, maar de deur dicht. Wij bellen. Kloppen, nog een keer bellen. Niemand. Gewoon niemand. Toen vonden we de sleutels en zijn we naar binnen gegaan, dat was in ieder geval één ding.  Al met al waren we er wel een beetje klaar mee, toen Esther om half 11 besloot empanadas te bestellen. Terwijl we wachtten op ons avondeten hebben we de WiFi gevonden en contact gekregen met de eigenaresse. Het bleek allemaal heel huiselijk te zijn. Ze had de sleutels voor de kamer achtergelaten op de 'balie'. Uiteindelijk werden de empanadas om 00.00 uur afgeleverd. Rustaaagh zegmaar. We hebben ze op bed opgegeten om vervolgens maar snel te gaan slapen.

De ochtend in Rosario is in één zin samen te vatten: een ochtendwandeling langs de rivier en het monument, met als afsluiting een heerlijke warme chocolademelk.

Bij het hostel werden we opgehaald door de voormalige gastfamilie van Esther, die ons naar het dorp Montes de Oca bracht. Hier heb ik het echte Argentinië leren kennen. Iedereen is zo lief en gastvrij. We sliepen bij Esthers gastzusje Yani, ik leerde Meli en Sofi (vriendinnen van Esther) en hun familie kennen, we kregen cadeautjes en werden volgestopt met eten. Ik voelde me mezelf ronder worden met elke hap. Ook heb ik kennisgemaakt met de Argentijnse mate. In Nederland zitten ze in een kringetje een joint door te geven, in Argentinië mate. Oke, het is wel iets heel anders: mate is een soort thee. Je hebt een potje met yerba (gedroogde theebladeren), indien gewenst gaat er een schepje suiker bij in. Vervolgens wordt er heet water overheen gegooid en krijg je het potje aangeboden. De hete thee drink je uit een metalen rietje (lees: au m'n lippen, au m'n tong, niets laten merken...). Zodra je het potje leeg heb (het zijn zo 3 à 4 kleine slokjes) geef je het potje terug en wordt er wat nieuwe suiker en heet water in gedaan en krijgt de volgende in de kring het potje. Zo wordt deze continu doorgegeven en drink je dus allemaal mate uit hetzelfde rietje. 

De eerste dag kregen we als lunch een Argentijnse asado (lees; BBQ met heel veel vlees). De rest van de dag hebben we vrienden van Esther en hun familie bezocht. 's Avond om 21.30 uur gingen we met een grote groep uit eten, wat erg gezellig was en een boost voor m'n zelfvertrouwen aangezien ik steeds meer van de Spaanse gesprekken begreep. Die maffe Argentijnen drinken trouwens rode wijn met ijs, aangelengd met spa rood. 


Die avond gingen we uit. We gingen er met de auto heen, wat sowieso al idioot is aangezien het dorp heel klein is. En toen kwam het, ik heb nog nooit zoiets zinloos meegemaakt. Of nouja, zinloos: we zaten warm, konden muziek luisteren en kletsen. Dat was volgens mij ook de hele bedoeling van de 'rondrijtoer'. (De mensen in het dorp houden sowieso van rondjes rijden door het dorp, met de auto, met de motor.) We kwamen bij de bar, die om 23.30 uur open zou zijn. Het was 00.00 uur, maar helaas waren ze nog niet klaar om open te gaan. En dus gingen we nog een kwartier rondjes rijden door het dorp. Juist. Inmiddels had ik denk ik al wel 10 keer de lokale school met bijbehorende gymzaal gezien.

Een ander leuk weetje; voornamelijk de mannen uit het dorp hebben een rijbewijs. Zij rijden ook naar andere dorpen en steden. De vrouwen leren het gewoon van de mannen en rijden rondjes door het dorp. Zonder rijbewijs. 
Ook de politie rijdt rondjes, met zwaailicht aan. We zaten met z'n zessen in de auto, maar rondjes rijden in je politieauto is blijkbaar belangrijker dan mensen aanspreken op hun gedrag. 

We gingen dus uit. Ik weet niet of het hele dorp wist dat er twee Nederlandse zouden komen, maar alle meiden liepen op schoenen met plateauzolen van minstens 5 cm hoog. Geen hakken, echt plateauzolen. In alle soorten en maten. Ik bedacht me dat dat misschien was zodat het minder zou opvallen dat wij als Nederlanders zoveel langer zijn dan de Argentijnse dames. Het is in ieder geval een trend die iedere jonge meid in Montes de Oca heeft bereikt. 

Zondag bestond uit families en leraren bezoeken, mate drinken en veel eten. Nog even en ik ben echt tonnetje rond. 's Avonds om 22.00 uur (!) gingen we naar een oud klasgenoot van Esther voor het avondeten (wederom van de BBQ). Gezellig gegeten en gedanst in de garage waar een auto met grote boxen stond.

Vanmorgen heb ik gedoucht. Dat is het vermelden waard, want dat gaat als volgt: boiler halfvol laten lopen met water, stekker in het stopcontact om het water te laten opwarmen, stekker uit het stopcontact, boiler bijvullen met koud water, schuifje bij de douchekop omdraaien om het water te laten lopen. 

Nog een weetje: om de wc door te spoelen in het huis waar we sliepen, moesten we aan een plastic staafje trekken, die zich in een gat in de muur boven de wc bevond. Meestal kun je de wc hier wel normaal doortrekken hoor. 

Vanmorgen hebben we afscheid genomen van Montes de Oca. Het dorp heeft me weer even met beide benen op de grond gezet. Wat mogen wij blij zijn met ons leventje in Nederland, waar de huizen van de armere families niet vol zitten met scheuren en schimmel, waar we uit de kraan kunnen drinken en we normale verwarming hebben. Daarentegen kunnen sommige Nederlanders nog wat leren van de Argentijnse gastvrijheid en kookkunsten...

Met Meli, haar broer en moeder zijn we naar Vílla Maria gereden. Meli studeert hier en wilde ons haar appartement laten zien. Na een goede lunch en een korte wandeling door de stad zijn we op de bus gestapt naar Cordoba. Het afscheid nemen van deze lieve familie laten we maar even achterwege.

En hier zit ik; met mijn buikje rond van de zojuist verorberde empanadas. Ik ben moe van het rondjes rijden en me rond eten. Nee eigenlijk gewoon van alle indrukken en in het Spaans communiceren. Wij gaan zo slapen, groetjes uit Córdoba, Argentinië!