Fotowaardige cactussen en smakelijke lama's

Vrijdag 19 augustus kwamen we aan in Salta, een stad in het noordwesten van Argentinië en is de hoofdstad van de gelijknamige provincie. De stad ligt tegen het Andes-gebergte aan. Het hostel was helaas wat minder dan verwacht: dunne zachte matrassen waardoor je op de houten latten lag, niet heel gastvrij, een losse wc-bril en een paddenstoel die het raamkozijn naast de douche sierde. 

Salta is verder een prettige stad met een aantal mooie kathedralen, kerken en basilisken. Daarbij heeft de stad verschillende winkelstraten en een plein met restaurants en terrasjes erlangs. Het is trouwens een wonder als we na deze reis geen enkele keer in de hondenpoep hebben gestapt, want dat ligt overal op straat.

 
Zaterdag 20 augustus moesten we vroeg op voor onze 'Full Day Tour Salinas Grandes & Purmamarca'. We hadden een vrij grote groep en een Franse gids die goed Spaans kon, maar helaas (vergeef me) het is een Fransman en hij kon nauwelijks Engels. Er werd geadviseerd om cocabladeren aan te schaffen. Aangezien ik niet veel van de gids begreep dacht ik in eerste instantie dat hij het over Coca Cola had. Dit leek me al vreemd en mijn vermoeden dat het iets anders was werd al snel bevestigd: Esther kwam terug met een zakje Cocabladeren. Op deze bladeren wordt gekauwd tegen hoogteziekte: door het gebruik van coca neemt het uithoudingsvermogen toe, verbetert de ademhaling en de zuurstofwisseling. Je kauwt de bladeren tot een prop en stopt deze tussen wang en tandvlees, totdat de bladeren geen smaak meer hebben. Ik zal je vertellen, ik had het gevoel alsof ik Snus aan het gebruiken was. Voor degene die het niet kennen: Snus is een soort tabak in vochtig poedervorm. Het  wordt voornamelijk geproduceerd en geconsumeerd in Noorwegen en Zweden.De meest gebruikelijke manier om snus te gebruiken is om het achter de bovenlip te stoppen en daar een bepaalde tijd, variërend van enkele minuten tot meerdere uren te houden. Daar zat ik in de bus, met een prop bladeren in m'n wang alsof ik aan het hamsteren was. Vervolgens hoorde ik dat de bladeren de grondstof waren voor cocaïne. Gelukkig is zijn er kilo's bladeren voor een beetje cocaïne nodig. Dat maakte m'n gevoel een beetje beter...

Op de heenweg, die al bijzonder is door het landschap, hebben we wat foto's van de bergen bij het dorp Pumamarca gemaakt, hier kwamen we 's middags terug. We reden verder naar een punt op 4170 meer; fotowaardig dus!


Vervolgens gingen we door naar Salinas Grandes, oftewel; de zoutvlaktes. Deze vlakte bestaat uit meer dan 12.000 hectare en is daarmee de derde grootste zoutvlakte ter wereld. Er zijn verschillende zoutpoelen waar ze zout ontginnen. Het is een geweldig gezicht en daarbij hebben we veel lol gehad tijdens het maken van de foto's. Als ware toeristen hebben we de grappige poses op de zoutvlakte aangenomen.


Vervolgens gingen we terug naar Purmamarca voor de lunch. We vonden dat we op z'n minst de specialiteit van het gebied moesten proberen: lama. Het was een soort stoofpot van lamavlees en groenten, geserveerd met rijst, lekker! Vervolgens een wandeling door het dorp gemaakt, maar wat hadden we het koud. De ijzige wind blies door de straatjes en het uitkijkpunt waar we heen zijn gewandeld. Het was de kou waard, want wat hebben we gave foto's kunnen maken!

Zondag 21 augustus moesten we er weer vroeg uit (lees: 6.45 uur) voor de volgende tour: San Antonio de los Cobres. Dit keer waren we alleen met de gids en zijn vriendin. De gids sprak goed Engels en was een zeer enthousiaste, vol getattoeerde gozer met onwijs veel energie. Om 7.15 uur sprak hij al honderduit en binnen een halfuur wisten we al dat hij drie keer was gescheiden en kinderen had. Hij nam ons mee naar allerlei plekjes waar de meeste toeristen niet komen. De cactussen die dit gebied kenmerken waren overal te zien. 


Langs de weg stonden kleine huisjes met daarin flesjes water en cocabladeren.  De huisjes zijn voor Difunta Correa. Het verhaal gaat dat zij met haar baby lopend door de woestijn trok, op weg naar haar echtgenoot die gewond was geraakt in de oorlog. Toen haar water opraakte, stief ze. Vier dagen later werd haar lichaam aangetroffen, terwijl haar baby nog in leven was aangezien haar borst op miraculeuze wijze nog melk gaf.

We gingen reden langs het spoor en bezochten een soort privémuseum van het gebied. Ook bezochten we ruïnes van indianen. De bevolking vluchtte zodra de Inca's steeds meer bezit namen van het gebied en de indianen wisten dat zij nooit het gevecht tegen het grote Inca leger zouden kunnen winnen. De nederzetting van de indianen is nooit bezet geweest door de Inca's, omdat de Inca's bij het zien van het verlaten dorp dachten dat deze óf vervloekt was of dat er een verschrikkelijke ziekte had geheerst.


We sloten onze tour af in het dorp San Antonio de Los Cobres. Een arm dorpje waar een aantal kinderen hun armen door de ramen van de auto staken zodra onze auto stilstond. Verschillende handgemaakte souvenirs werden ons aangeboden en als vrijgevige toeristen hebben we wat gekocht. Al met al een informatieve en goed bestede dag. 


Inmiddels zijn we aangekomen in Jujuy en morgen nemen we het vliegtuig richting Iguazú. Hopelijk hoeven we niet teveel muggen van ons af te slaan, kunnen we dansen in de druppels van de watervallen en genieten van de zon.

Oh en nog wat leedvermaak op de late avond: de contouren van mijn zonnebril staat aan één kant in m'n gezicht en ik heb niet fatsoenlijk onder de douche kunnen staan aangezien het telkens zo lang duurde voordat deze koud of warm werd dat ik de juiste temperatuur niet heb kunnen vinden. 

De Argentijnse groetjesss!